دو هفته پیش شهید
کاظمی پیش من آمد و گفت از شما دو درخواست دارم:
یکی
این‌که دعا کنید من روسفید بشوم، دوم این‌که دعا کنید من شهید بشوم. گفتم
شماها واقعاً حیف است بمیرید؛ شماها که این روزگارهای مهم را گذراندید،
نباید بمیرید؛ شماها همه‌تان باید شهید شوید؛ ولیکن حالا زود است و هنوز
کشور و نظام به شما احتیاج دارد. بعد گفتم آن روزی که خبر شهادت
صیاد را به
من دادند، من گفتم صیاد، شایسته‌ی شهادت بود؛ حقش بود؛
حیف بود صیاد
بمیرد. وقتی این جمله را گفتم، چشم‌های شهید کاظمی پُرِ اشک شد، گفت:
ان‌شاءاللَّه خبر من را هم به‌تان بدهند!
فاصلهی بین مرگ و زندگی، فاصلهی بسیار کوتاهی است؛ یک لحظه است. ما
سرگرم زندگی هستیم و غافلیم از حرکتی که همه به سمت لقاءاللَّه دارند. همه
خدا را ملاقات میکنند؛ هر کسی یک طور؛ بعضیها واقعاً روسفید خدا را ملاقات
میکنند، که احمد کاظمی و این برادران حتماً از این قبیل بودند؛ اینها زحمت
کشیده بودند.
بیانات در مراسم تشییع پیکرهای فرماندهان سپاه ۱۳۸۴/۱۰/۲۱
