عید قربان، یعنى فدا کردن همه «عزیزها» در آستان «عزیزترین»
و گذشتن از همه وابستگى ها به عشق مهربان ترین . . .
عیدتون مبارک
التماس دعا
رسول خدا -صلى
الله علیه و آله- می فرمایند :
مرد سرپرست خانواده است و هر سرپرستى نسبت به
زیردستانش مسؤولیت دارد.
550 •
آنچه در ادامه می آید، انشای دختری 10 ساله است که در مورد هفته دفاع مقدس نگاشته شده است. صداقت کودکانه و پاکی ایمان از لابلای کلمات می درخشد.
در سال 1359 هجری شمسی و در روز آخر شهریور، دشمنان اسلام به کشور ما حمله کردند. دشمنان به خیال خودشان فکر می کردند که می توانند سرزمین ایران را بگیرند. آمریکا و ابر قدرت های خونخوار شخصی مثل صدام را که یک انسان پست و بی دین بود را علیه ایران آماده حمله کردند. آن ها اسلحه و بمب های زیادی به صدام برای حمله به ایران دادند. اما نمی دانستند مردان و زنان دلیرایرانی، همچون عموهای شهیدم اکبر و محمد و ابوالفضل فخفوری، جلوی توپ و تانک آنها با ایمان به خدا می ایستند. وقتی محرم می شود در روضه ها که می روم و روضه حضرت اباالفضل (علیه السلام) را می خوانند به یاد عمویم می افتم. وقتی دوستان و آشنایان به عمو ابالفضل که شانزده ساله بود می گفتند که پدر و مادرت گناه دارند، دو شهید داده اند، تو دیگر به جبهه نرو، او در جواب می گفت: اگر من به جبهه نروم ناموس شما به دست نامحرم می افتد!
پدرم می گوید چند روز بعد از شهادت محمد -که شهید دوم خانواده بود- عمو ابالفضل به همراه سردار شهید حسین خرازی برای عرض تسلیت به منزل ما آمدند. با اینکه مرخصی عمو اباالفضل بعد از عملیات طولانی بود، مادر بزرگم میگویند هنوز 10 روز از مرخصی اش نگذشته بود که پیش من آمد و کنارم نشست و گفت مادر می خواهم به جبهه بروم، گفتم هنوز که مرخصی تان تمام نشده است. گفت اگر شما بگویید نرو، نمی روم اما من در جبهه، امدادگر هستم و اگر نروم چند تن از جوانان مردم مثل جوان شما شهید می شوند، اجازه بدهید زودتر بروم، و مادر بزرگم می گویند خدا به همراهت و ایشان زود خود را به جبهه می رسانند و دو ماه بعد هم شهید می شوند، درست مثل حضرت اباالفضل که تا آخرین ذره جانشان تلاش کردند تا آب را به خیمه ها و به کودکان تشنه کام برسانند.
مادرم می گوید هیچ کس از درد دل مادربزرگ خبر ندارد. من میگویم چرا، می گوید عزیزم باید مادر بشی تا بفهمی از دست دادن 3 پسر چه داغی دارد! من کمی می فهمم ولی کمی هم نمی فهمم. بعضی وقت ها از صدا و سیما می آیند تا با مادر بزرگم مصاحبه کنند، پدرم به آنها می گوید حاج خانوم نمیتونن صحبت کنند و از یادآوری آن روزها حالشان بد می شود. با این حال برایم کمی عجیب است که چرا هیچ وقت مادربزرگم نمی گوید کاش پسرهایم شهید نمی شدند. همیشه می گوید وظیفه آن ها بوده و پسرهایم فدای انقلاب و اسلام...
مادربزرگ من فقط یک برادر داشتند که ایشان هم شهید شدند، شهید سید رضا بحرینیان. مادر بزرگم می گویند خدا از ما قبول کند و ما به خاطر وجود این شهیدان و این پدر و مادران بزرگوار هفته دفاع مقدس را گرامی می داریم.
اما من از بعضی اتفاق ها در زمان کنونی نیز تعجب می کنم. مثلا وقتی در خیابان های شهر می بینم که زنان و دختران حجاب خوبی ندارند و آن را رعایت نمی کنند ناراحت می شوم، چون عموهای من برای حفظ اسلام و ناموس ایرانی ها به جبهه رفتند و نباید در مقابل خون آن ها بی حجابی در شهر وجود داشته باشد.
پدرم می گوید اگر آمریکا و دشمنان اسلام باز هم به ایران حمله کنند، مردم با ایمان ایران جلوی آن ها می ایستند و نمی گذارند یک وجب از خاک ایران به دست دشمنان بیفتد.
این بود انشای من برای هفته دفاع مقدس.
فاطمه فخفوری- کلاس پنجم
5/7/93
............
اما نامه ای کوتاه به فاطمه...
به راستی که قلم ها در مقابل این همه صبر و استقامت و مظلومیت خشک می گردند و پایمان می لنگد آن هنگام که شاهد ایستایی سرو گونه شما عزیزان در برابر طعنه های دوستان ناآشنا و دشمنان مغرض می باشیم؛ استقامتی که با هیچ طوفانی در هم نخواهد شکست و هیچ تبر به دستی یارای قطع شجره طیبه آن را نخواهد داشت.
سالها می گذرد و تمام آسایش، آرامش و امنیتی که در دل های ما جاری است حاصل لحظه لحظه بی خوابی های مادرانه در فراق فرزندان و ناله های خواهرانه در جدایی برادران و تحمل بی تابی های فرزندان بدون سایه سر بوده است؛ امنیتی که در وزش نسیم صبحگاهی، تابش نور خورشید در لابلای برگ درختان بر روی گل های شقایق و حرکت آرام ابرها در آسمان شهرمان پدیدار است.
فاطمه جان! انشایت را که پر بود از سادگی و معصومیت کودکانه خواندیم و به عنوان اصحاب رسانه با تو و عموهایت عهد می بندیم که یاد و نام شهیدانمان را آنچنان بر خاطر دلهایمان حک کنیم که در جوهر قلم هایمان پدیدار گردد.
با تو و عموهایت عهد می بندیم که برای بیداری و آگاهی مدیرانمان از تلاش باز نایستیم.
با تو و عموهایت عهد می بندیم که آرامش نفس ها و زندگی هایمان را قدر بدانیم و شهید گونه زندگی کنیم.
اما از تو و عموهایت نیز می خواهیم که برایمان دستی بر دعا بلند نمایید و برای دلهای غفلت زده و پریشانمان دعا کنید، دعا کنید که خداوند به زنان عفت و به مردانمان غیرت، به جوانانمان بصیرت و به کودکانمان سلامت عطا نماید، دعا کنید تا برای آمدن مصلح کل تمام تلاشمان را انجام دهیم و نگذاریم که خون عزیزانتان و عزیزانمان به جز آبیاری شجره طیبه اسلام، در جای دیگری به هدر رود.
«غزل
شهید»
مادر
چه گریه میکنى امشب براى من
زنهار
اشک غم مفشان در عزاى من
من
طایر بهشتی ام و راستى نبود
ویرانه
اى چو عالم هستى سراى من
رفتم از این خراب و پریدم به اوج عشق
جایى
که بود درخور بال هماى من
بنگر
چگونه پر به حریم خدا زدند
همسنگران
همنفس خوشنواى من
من
زنده ام، شهید ره عشق مرده نیست
پیچید
بگوش اهل حقیقت نداى من
زان
شد نصیب فیض شهادت مرا که بود
عشق
حسین (ع) همسفر کربلاى من
من
یک بسیجی ام که در آئین لشکری
فرمانده
، عشق باشد و آمر خداى من
مادر
مرا ببخش ولیکن روا نبود
انکار
امر رهبر من ، رهنماى من
جایى
که پاى دین و وطن بود در میان
مادر
نبود بستر راحت سزاى من
وقتى
نشسته در بر سجاده اى مباش
غافل
به پیشگاه خدا از دعاى من
هرجا
بدیده عاشق جانبازى آیدت
فرزند
خود خطاب کن او را به جاى من
